In Gambia maakte ik een strandwandeling met een local. Een leuke gast. Jong, vrolijk, gedreven en vol verhalen over een betere toekomst. Hij vertelde me over zijn dagelijkse strijd tegen armoede. De angst dat hij zijn familie niet kon onderhouden. Dat er geen eten op tafel kwam die avond. Een hard bestaan, maar hij vertelde me met een oneindige glimlach op zijn gezicht dat hij dankbaar was voor wat hij had en dat hij elke dag de hoop bleef koesteren dat het die dag weer ging lukken, dat het beter werd. Veerkracht, noem ik dat. ‘De realiteit’, noemde hij het. In Gambia zijn de mensen veel meer down to earth dan in Nederland.
‘Hoe is het dan in jouw land?’ vroeg hij me.
‘Groen, veel water, een donkergrijze lucht met stoere wolken, koeien in de wei, molens, tulpenvelden en grachtenpanden’, antwoordde ik. ‘Iedereen fietst, onze huizen hebben aangeharkte voortuinen en iedereen heeft de gordijnen open, anders denken de buren dat je wat te verbergen hebt. In de stad is het druk. Er zijn veel winkels en veel haastige mensen, omdat mensen in Nederland op tijd moeten komen. Er staat ook elke dag file omdat iedereen in zijn eentje in zijn auto zit. Maar Nederlanders houden ook van ‘gezelligheid’. Op het terras zitten met een bitterbal en een biertje, samen voetbal kijken in het oranje, met het hele gezin televisie kijken, het geluid van een straatorgel in de verte.’
‘Prachtig’, zei hij.
‘Ja’, moest ik beamen. ‘Nederland is prachtig. Ik geloof dat Nederland het vierde gelukkigste land ter wereld is’.
‘Hoe zijn de mensen in jouw land?’ vroeg hij. ‘Gezellig?’
‘Soms wel’, zei ik. ‘Maar ze klagen wel de hele dag. Over het weer, over wat alles kost, over de ellende in de zorg en over de vluchtelingen. Dat er steeds meer mensen in Nederland arm zijn en dat vluchtelingen alles krijgen.’
‘Armoede in jouw land?’ Hij kijkt me verbaasd aan. ‘Maar jullie hebben allemaal schoon drinkwater, electriciteit, eten, een dak boven je hoofd, toegang tot gezondheidszorg en de kinderen kunnen naar school. Wat noemen jullie armoede dan?’
Armoede in Nederland…. ‘Als je niet naar de tandarts of de specialist kunt, omdat je het eigen risico of de aanvullende verzekering niet kunt betalen. Dat je kinderen niet op een sport kunnen net als hun vriendjes omdat je dat niet kunt betalen. Dat je baan of uitkering niet voldoende is om je rekeningen van te betalen en boodschappen te kunnen doen. Dat je naar de kledingbank en de voedselbank moet om je kleren en je eten te halen. Dat je je boodschappen terug moet leggen omdat je het niet af kunt rekenen. Dat je bang bent voor de deurwaarder omdat je steeds moet schuiven met rekeningen. Dat noemen wij armoede.’
‘Dus als je niets te eten kunt kopen, is er een loket waar je het zo af kunt halen?’ vraagt hij.
‘Ja’, zeg ik.
‘En je krijgt geld van de staat als niet kunt werken?’ vraagt hij verbaasd.
‘Ja’, zeg ik.
‘Dat is toch rijkdom’, zegt mijn Gambiaanse vriend.
Leuk geschreven en zo waar ! Elke keer als ik terugkom van een reis, besef ik, hoe goed wij het in Nederland hebben. De kleine dingetjes waar wij helemaal niet bij stil staan..en toch klagen we met z’n allen heel wat af ( ik ook, maar dan meestal over het weer) Ik kan me voorstellen dat hij ons geklaag totaal niet snapt. Toch is het ook vreselijk wanneer je in Nederland je rekeningen niet kunt betalen en elk dubbeltje moet omdraaien of je kind niet kunt geven, wat de meeste kinderen wel hebben. Je wilt niet dat je kind gepest wordt. Wij leven gewoon in zo’n compleet andere wereld, waar alles draait om tijd en geld. Wij worden meer geleefd, zij hebben meer vrijheid en leven meer met elkaar, met de familie en delen alles. En zo kan ik nog wel even doorgaan..
Dankjewel voor je reactie Margreet! Dat is helemaal waar wat je daar zegt… Onze maatschappij wordt gewoon gedreven door tijd en geld. Het verwachtingspatroon wordt daardoor ook compleet anders en je voelt je tekort gedaan omdat je je spiegelt aan anderen die in diezelfde maatschappij leven. Ook ik heb die tijden gekend, van elk dubbeltje omdraaien en dat was zeker niet gemakkelijk. Maar zo een conversatie plaats alles weer in perspectief. Alles is relatief!
Geachte mevrouw
Wat een mooie verhaal en een aangrijpend verhaal. Ook ik heb een Gambiaanse vriend waar ik regelmatig mee skype. Wij hebben zulke goede gesprekken met elkaar en hebben dezelfde interesses. Hij is ondernemend en pak alles aan in Gambia. Ook ik ben in Afrika geweest o.a. Tanzania etc. De liefde die mensen hebben en aan mij geven is zo fantastisch. Dat raakt mij telkens de gevoelige snaar, en daar ben ik zo blij mee daarom wil ik wat met die mensen aldaar gaan doen, alleen ik weet nog niet wat. Misschien dat iemand een suggestie heeft.
Wim Nieuwenhuis
Dankjewel voor je reactie Wim, en voor het delen van jouw verhaal. Heel herkenbaar, het raakte bij mij ook een gevoelige snaar. Het lijkt wel of de mensen veel ‘puurder’ zijn, en zeker minder individualistisch. Veel warmer en meer open. Ik zou ook graag wat doen voor de mensen daar. We steunen nu een school, maar ik zou er graag een project willen opbouwen om kleine ondernemers te steunen. Misschien ook iets voor jou?
Beste Kelly
Bedankt voor het hartverwarmende bericht.Het is inderdaad veel warmer en veel opener.Misschien is het leuk eens met elkaar te contacten, want ik weet zeker dat wij gezamenlijk een goede weg in slaan en heel veel kunnen doen met de bewoners van Gambia.
Dat lijkt me een heel goed idee Wim, ik denk dat we samen veel kunnen bereiken in Gambia. Ik zal je hier even over mailen!
Super Kelly
Ik wacht je mail af.
Groeten
Wim