Op rondreis door Egypte: Caïro en de pyramides

Ver weg van de toeristische resorts aan de Rode Zee ligt een land helemaal mooi te zijn in de woestijn. Er is geen toerist te bekennen, we hebben de hele oudheid voor ons alleen en we ervaren in elke stad en in elk dorpje het lokale leven, zoals het er al duizenden jaren bestaat. Als moeder met kind alleen voelen we ons geen moment onveilig in Egypte. We bezoeken Caïro-stad, kijken binnen in de bizarre dodensteden waar mensen in graven wonen, beklimmen pyramides en we vergapen ons aan de gigantische tempels. We reizen van noord naar zuid, langs alle schatten uit de oudheid, langs de nomadenvolkeren in de Sahara en langs de groene oevers van de Nijl. Lezen jullie mee?

Ondanks mijn fascinatie voor oude beschavingen en mijn liefde voor de Arabische wereld duurde het even voordat ik koos voor Egypte. Mijn aversie tegen massatoerisme en all inclusive resorts hield me tegen, evenals de negatieve reisadviezen. Maar Egypte is meer dan de resorts aan de Rode Zee en mijn nieuwsgierigheid won het van de angst. De bedoeling was om een avontuurlijke reis te maken, alleen Nikki en ik, ver weg van de resorts, langs de oude beschaving, dwars door het echte Egypte. En dat is meer dan gelukt. We hebben de bakermat van de beschaving ontdekt, we hebben de machtigste bouwwerken op aarde mogen aanschouwen, we voelden de magie van de woestijn, we reisden 5000 jaar terug in de tijd en hadden de oudheid voor onszelf, we hebben veel geleerd over de goden en godinnen uit vervlogen tijden, over de farao’s van vroeger, we hebben mooie mensen mogen ontmoeten en we hebben het lokale leven aangeraakt.

In dit eerste artikel over deze magnifieke reis door Egypte neem ik jullie mee naar Caïro, de dodensteden en de pyramides.

Caïro en de dodensteden

‘Waarom wonen jullie in godsnaam tussen de doden?’ vraag ik aan de man des ‘huizes’. Hij haalt zijn schouders op. ‘De doden zijn dood. Zij zijn vergeten. Wij niet. Wij leven hier nu.’ 

We zijn in de dodenstad van Caïro, die zich kilometers uitstrekt en naar schatting 5 miljoen mensen herbergt. Caïro kent de grootste dodenstad ter wereld en hier wonen de armste mensen van de stad in graftombes. Zo ver als je kunt kijken strekt de dodenstad zich uit. Graftombes, grote en kleine, met koepels, soms complete kerken. De doden liggen begraven en de nieuwe mensen zijn vanwege de woningnood in de graftombes gaan wonen. We gaan binnen kijken bij een arm gezin dat hier het onderkomen heeft moeten zoeken. De deur gaat open. We stappen een ‘huis’ zonder dak binnen waar kinderen spelen tussen de graven en honden en kippen rond rennen tussen de doden. Moeder staat te koken tussen 2 graven en heet ons hartelijk welkom. Aan de achterzijde van de tuin ligt een enorme koepel met een deur. In het midden van de koepel staat een grote stenen doodskist. Aan de inscriptie te zien ligt de dode er al 300 jaar te kijken. ‘Waarom wonen jullie in godsnaam tussen de doden?’ vraag ik aan de man des ‘huizes’. Hij haalt zijn schouders op. ‘De doden zijn dood. Zij zijn vergeten. Wij niet. Wij leven hier nu.’ In de hoek naast de prullenbak staat een kleine houten doodskist. Daar ligt er ook nog eentje. ‘Dat was niet zo een rijke’ zegt de man als hij me ziet kijken. Ik sta perplex. Ik probeer me voor te stellen hoe ze hier ’s avonds naar het journaal zitten te kijken met al die grafkisten in de huiskamer, onder een koepel van 15 meter hoog. Reizen brengt je op de vreemdste plekken…

Caïro zelf is verder fantastisch. Ik had niet verwacht dat het zo overweldigend mooi zou zijn. Je waant je er echt in de oudheid. Minaretten, koepels, mausolea en kastelen sieren de skyline. Er zijn nauwe kronkelsteegjes en bazaars waar je fantastisch kunt verdwalen. Ezelkarretjes sjeesen je voorbij, gesluierde vrouwen struinen langs groenten- en fruitstalletjes, vreemde geuren komen je tegemoet en groepjes mannen in wapperende gewaden staan stevig te discussiëren. Er is geen toerist te bekennen. Alleen maar lokale mensen. Er zijn handelaren, verkopers, kruiden, zilverwerk, verse sapjes, koffiebarretjes met waterpijpen, paardenkarren, en meermaals klinkt de gebedsoproep uit de minaret. Het heeft de sfeer die ik ook in het oude Jeruzalem heb mogen ervaren. Alsof de tijd hier heeft stil gestaan. Ik waan me in het oude Arabië, in de wereld van 1001 nacht. We drinken koffie in een tentje waar alleen mannen komen en Nikki en ik worden wat raar aangekeken. Dat deert niet want de koffie is fantastisch. Ahmed, de gids, leidt ons naar het Tahrir-plein, dat kort geleden nog het toneel was van de Arabische lente. Oproer, groepsverkrachtingen, protesten en demonstraties waren aan de orde van de dag, maar vandaag is er geen vuiltje aan de lucht. Vlakbij het Tahrir-plein ligt het Egyptisch Museum, waar we het masker van Toetanchamon mogen aanschouwen en helemaal alleen door de zaal met de mummies van de oude farao’s lopen. Het is er ijzingwekkend stil en het ruikt er raar maar Nikki vindt het niet eng. Tot ze Ramses van dichtbij ziet. Opeens lopen de rillingen ons over de rug.

De pyramides en de Sphinx

Iedereen kent ze, de pyramides van Cheops, Chefren en Mykerinos, beter bekend als de pyramides van Gizeh. Nu mogen we ze in het echt zien. De stad Gizeh is onderdeel van het grotere Caïro-stad en de 3 beroemde pyramides bevinden zich dan ook niet in midden in de woestijn, maar aan de rand van de stad. Op de achtergrond zie je de flatgebouwen en de drukke straten van Caïro liggen. Aan de voet rust de Sphinx, die de pyramides lijkt te bewaken maar over wier functie oudheidkundigen nog steeds discussiëren. Vanwege het negatieve reisadvies voor Egypte zijn er ook hier echter bijna geen toeristen. Nikki maakt een ritje op een kameel en even later kijken we binnen in de pyramide van Cheops, de grootste van de 3. De pyramides zijn zo’n 4500 jaren oud en dienden als grafkamers voor de farao’s, zo luidt de theorie. Er schijnt echter geen sarcofaag te zijn gevonden in de grote pyramide van Gizeh en het bouwwerk zou een aantal geheime kamers bevatten. We gaan speuren. Een lange, steile, donkere trap leidt ons naar boven, naar de top van de pyramide. We zijn helemaal alleen in het duizenden jaren oude bouwwerk. Een unicum, want normaal barst het hier van de toeristen. Het heeft ook wel iets bijzonders en iets lugubers tegelijkertijd om helemaal alleen in een van de beroemdste bouwwerken ter wereld te zijn. Het is stil en donker, de buitenwereld is weg en het is ijskoud. Met Nikki op mijn rug klim ik naar boven om vervolgens uit te komen in een lege grafkamer. Verder kunnen we nergens heen dus er worden helaas geen andere schatkamers ontdekt. Terug naar beneden dan maar, maar dat is nog een uitdaging door de lange, steile schacht…

Na ons bezoek aan de pyramides en Caïro-stad vlogen we naar Aswan. Van daaruit reden we met de auto door de woestijn, langs de mooiste tempels ooit, langs nomadenvolkeren en door dorpjes die niet gevonden wilden worden. Hierover vertel ik jullie alles in het volgende artikel over Egypte. Een land dat ik tegemoet trad met een glimlach en verliet met een traan. Een traan omwille van dankbaarheid maar ook een traan omdat het pijn deed om afscheid te nemen, want ik heb dit land voor altijd in mijn hart gesloten. Insha’allah, we komen terug.

Deze culturele rondreis kwam tot stand met behulp van Eternity Travel. Samen met reisgids Ahmed maakten we een privé-rondreis door Egypte, waarbij we onwijs veel hebben geleerd, de mooiste plekken hebben bezocht en ook van de gebaande paden zijn afgeweken. Het was een onvergetelijke ervaring en ik kan je een rondreis met Eternity Travel dan ook van harte aanbevelen.

Vertel, ben jij wel eens in Egypte geweest, buiten de resorts? Hoe heb je het ervaren?